അപരിചിതരുടെ ദുഃഖങ്ങൾ..

കുറച്ച്‌ ദിവസങ്ങളായി നിർബന്ധിത ഏകാന്ത വാസത്തിലാണു.. നഗരത്തിന്റെ ഓളങ്ങളിൽ പൊങ്ങുതടി പോലെ അങ്ങനെ പൊങ്ങിത്താണു...പതിയെ...

കാത്ത്‌ കാത്തിരുന്ന മഴ ഇന്നലെയാണു പാദസരം കിലുക്കി ഓടി വന്ന പെൺകുട്ടിയെപ്പോലെ കിലുങ്ങി കുണുങ്ങി വന്നത്‌..

പതിയെ ഒരു ഈവനിംഗ്‌ കറക്കത്തിനിറങ്ങിയ ഞാൻ സ്വാതന്ത്ര്യം ആഘോഷിക്കൻ ഒരു ബിയറിന്റെ അകമ്പടി ആകാം എന്നു പെട്ടെന്നു തീരുമാനത്തിലെത്തി...

ഒരു കവിൾ മൊത്തി ഞാൻ എന്റെ ചിന്തകളിലേക്കു ഊർന്നിറങ്ങി...അരണ്ട വെളിച്ചത്തിൽ ഒറ്റക്കു ഇരുന്നാൽ ആരും ഒരു ചിന്തകനായിപ്പോകും എന്നു തോന്നിപ്പോയി..(ഒരു കവിൾ മദ്യവും..)

ഇടക്കു ബെയററും, അടുത്ത ടേബിളിലിരുന്ന ആജാനബാഹുവായ മനുഷ്യനും തമ്മിൽ എന്തൊ പറഞ്ഞു ചിരിച്ചതു ഞാൻ പാളിനോക്കി... പെട്ടെന്നാ ആ "വലിയ" മനുഷ്യൻ എണീറ്റു വന്നു കൈ തന്നു..വളരെ ഹാർദ്ദമായി തന്നെ..

നേരെ കയറിയിർന്നു നല്ല വടിവൊത്ത ഇംഗ്ലീഷിൽ സം സാരം തുടങ്ങി...എയർഫോഴ്സ്‌ ഫൈറ്റർ പെയിലറ്റ്‌ ആണു സഖാവ്‌..സാമാന്യം നല്ല ലഹരിയിലാണു ആശാൻ..
അടുത്തുളള എയർപ്പോർട്ടിൽ വന്നപ്പോൾ സ്വാതന്ത്ര്യം ആഘോഷിക്കാൻ ഇറങ്ങിയതാണു മൂപ്പർ.. "ഇതെന്റെ മകനുള്ള ഒരു ഷർട്ട്‌ ആണു"...

വെരി നൈസ്‌..അവനും അമ്മയും എവിടെ ആണു?..
അവൻ സിക്കിമിൽ അവന്റെ ഗ്രാന്റ്മായുടെ അടുത്താണു.. അവന്റെ അമ്മ, എന്നെ ഒറ്റക്കാക്കിയിട്ടു നേരത്തെ ദൈവത്തിന്റെ അടുത്തെക്ക്‌ പോയി..".

അപ്പൊഴെക്കും ആ തികച്ചും അപരിചിതനായ ആ മനുഷ്യന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പി... ഭാര്യയും ഒരു പെയിലറ്റ്‌ ആയിരുന്നെന്നും, ഒരു അപകടത്തിലാണു മരിച്ചതെന്നും,അയാൾ പറഞ്ഞു... "എന്തിനാണു ഞാൻ താങ്കളൊട്‌ ഇതെല്ലാം കൺഫെസ്സ്‌ ചെയ്യുന്നത്‌? അയാൾ ഇടക്കു സ്വയം ചോദിക്കുന്നണ്ടായിരുന്നു..

പിന്നെ പറഞ്ഞു..ഇനിയൊരിക്കലും കണ്ടുമുട്ടാത്ത ഒരാളുടെ മുന്നിൽ കരയാൻ ഒരു ഫൈറ്റർ ആയ അയാൾക്ക്‌ വിഷമം ഇല്ലെന്ന്...

പേരു പോലും പരസ്പരം ചോദിക്കാതെ ഞങ്ങൾ പിരിഞ്ഞു..അയാളെ ഒന്നു തൊളിൽ കയ്യമർത്തി എന്റെ വിഷമം അറിയിക്കാനെ കഴിഞ്ഞുള്ളു..

ചാറ്റൽ മഴ വകവെക്കാതെ നഗരത്തിരക്കിൽ അലിഞ്ഞ അയാളെ ഇനിയും കണ്ടാൽ അറിയുമോ? അല്ലെങ്കിൽ എന്തിനറിയണം..

ആൾക്കൂട്ടത്തിലെ ഒരു അപരിചിതൻ അല്ലേ ഞാനും നിങ്ങളും...???