വിഹ്വലതകൾ...

ആത്മീയതയുടെയും അതിഭൗതികതയുടെയും ഇടക്കു മനസ്സ്‌ പെൻഡുലം പോലെ ആടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു...

മനസ്സിന്റെ ലോല തന്ത്രികൾ അഴിയുകയും മുറുകുകയും ചെയ്യുന്നത്‌ ജലമർമരം പോലെ...

നീണ്ടുപോകുന്ന ഒറ്റയടിപ്പാതയിൽ യാത്രാ മധ്യെ ലക്ഷ്യം മറന്ന കൊച്ചുകുട്ടി..അതാരാണു??

എന്താണാ യാത്രയുടെ അർത്ഥം? അല്ലെങ്കിൽ അർത്ഥം അന്വേഷിച്ചലയേണ്ട കാര്യമുണ്ടോ...?

ചിന്തയുടെ ചലനങ്ങൾ നിലക്കുമ്പോൾ അത്‌ ജീവിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ മരണാവസ്ഥയെന്ന് ജെ.കെ..

എന്തിനെഴുതുന്നു? മനസ്സെന്ന കള്ളന്റെ സൂത്രങ്ങളാണോ ഇത്‌?

ഉറങ്ങട്ടെ..ഒരു രാത്രിമഴയുടെ ഇമ്പങ്ങളിലലിഞ്ഞ്‌..ചിന്തയുടെ പുതുനാമ്പുകൾ മുളപൊട്ടിയോ എന്ന് നാളെ രാവിലെ എനിക്കു മനസ്സിന്റെ ജാലകത്തിലൂടെ പാളി നോക്കണം..